Feedback? Nee, bedankt!

Door de stromende regen fiets ik na een lange dag in de bieb naar de universiteit voor een feedbackbijeenkomst met mijn scriptiegroepje. Nog uitdruipend zit ik even later tegenover mijn scriptiebegeleider. ‘Nou, laten we maar starten met jouw stukken’ begint zij met weinig enthousiasme. Vervolgens daalt een regen van feedback op me neer; het ene stuk is te zakelijk, het volgende juist te losjes. Dit stuk heeft te weinig structuur en hier mag het juist verhalender. En oh ja, of ik doorheb dat ik achterloop ten opzichte van de rest van de groep..

Nee tijdens mijn studie werd ik niet echt warm van feedback.. Kan het ook anders? Als ik terugkijk op mijn afgelopen maanden stage bij YSE kan ik die vraag steeds vaker met ‘ja’ beantwoorden. Bij mezelf, bij YSE-ers om me heen en zelfs bij kandidaten in de selectieprocedure zie ik hoeveel impact goede feedback kan hebben.

Maar wat is feedback eigenlijk? Feedback geven draait vaak om het benoemen van de ‘blind spot’ van een ander. Zo heeft iedereen wel een onbewuste gewoonte. Misschien ben jij altijd aan het drummen op de tafel of kun je tijdens het presenteren je handen écht niet stil houden. Negen van de tien keer ben je zelf met je gedachten ergens anders en merk je niks van je eigen gedrag. Als een ander de impact die dit gedrag heeft op hem of haar benoemt, kun jij hiermee aan de slag. ‘Ik zie dat je je handen niet kan stil houden tijdens het presenteren. Ik merk dat ik daardoor afgeleid word van je verhaal’ is veel nuttigere feedback dan: ‘je handbewegingen zijn irritant.’

Ik besef me dat ik tijdens dat moeizame scriptiegesprek misschien eens zélf feedback had moeten geven. Het lag vaak op het puntje van mijn tong, maar ik bleef het lastig vinden. ‘Ik merk dat je veel nadruk legt op mijn verbeterpunten. Dat maakt het voor mij moeilijk om in te schatten wanneer mijn stukken wél goed zijn’. Een simpel zinnetje als dit had al heel veel verschil gemaakt voor het hele proces.

Herkenbaar? Feedback wordt vaker niet, dan wel gegeven. Want wat zal hij of zij wel niet zeggen..? En dat is toch helemaal niet mijn positie..? Toch is feedback in veel gevallen juist verhelderend, van wie het ook komt. Daarom, drie redenen om feedback te geven (ook al is het soms eng):

1. Opluchting!
   Wat je wilt zeggen ligt meestal al op het puntje van je tong. Ga er even voor zitten en bedenk een concrete situatie of een voorbeeld van bepaald gedrag. Blijf bij jezelf en benoem de impact die het op jou heeft. Wedden dat het oplucht!?
2. Dankbaarheid
   Oké, om eerlijk te zijn, deze krijg je misschien niet direct terug. Als jij de blind spot van een ander benoemt, is dat soms pijnlijk, maar later vaak alleen maar nuttig. Denk bijvoorbeeld aan het stukje spinazie dat tussen je tanden zit tijdens een etentje. Je hoort dit liever van een bekende dan dat het er de rest van de avond zit!
3. Weg met de misverstanden
   Feedback geeft een ander informatie over de impact die zijn of haar gedrag heeft op jou. Dat kan dus ook gaan om iets wat de ander wel degelijk zelf doorheeft. Misschien merk jij dat je collega altijd aan het woord is tijdens afspraken en dat jij daar onzeker van wordt. Als je benoemt dat dit je onzeker maakt, weet de ander pas waar hij aan toe is. Grote kans dat de ander dacht dat jij het juist fijn vond! Feedback waar goed over nagedacht is, helpt dus om misverstanden en onduidelijkheden te voorkomen.