Een sprong in het diepe
Sinds ik bij YSE werk krijg ik vaak van mensen de vraag hoe het is om op opdracht bij een nieuwe, onbekende organisatie te zitten. Anderhalf jaar geleden heb ik in Panama mijn duikbrevet gehaald. En weet je? Het duiken naar twintig meter diepte lijkt ontzettend op het beginnen met een nieuwe opdracht. Ik laat het je in deze blog zien!
Ik begin bij het zoeken naar de plek waar ik wil duiken. Je springt namelijk niet op de bonnefooi de zee in. Zo werkt het bij het vinden van de juiste organisatie natuurlijk ook. Ik kan lang naar de oppervlakte staren, maar veel effectiever is het om met mensen te praten over hun ervaringen en uit te zoeken wat de plekken zijn waar ik heen wil! Als je dan na het matchingsproces een plek gevonden hebt, moet je je eindresultaat bepalen: wat lever ik op en hoe lang ga ik daarover doen? Je spant als het ware je duiklijn naar de bodem. Plek gevonden, route bepaald? Tijd voor de sprong in het diepe!
Vijf meter onder water – Alles is nog nieuw en onwennig. Beginnen met duiken kan best desoriënterend zijn, net als beginnen met een nieuwe opdracht. Je hebt weinig tot geen herkenningspunten. Op vijf meter diepte is er links, rechts, boven en onder je een zee aan blauw water. Je ziet wel je beginpunt, maar niet het eindpunt. Hou vast aan je duiklijn! Je weet waar je heen wil, maar kan het eindresultaat nog niet zien. Neem de tijd en laat je gestaag verder naar beneden zakken.
Tien meter onder water – Het begint te wennen. Ik ben op de helft van mijn duik en ik zie de contouren van de bodem. Op je opdracht ken je de belangrijkste mensen en je krijgt een ritme in wat je doet. Als je in deze fase tijdens het duiken of tijdens je opdracht onder druk staat, weet je hoe je die moet klaren. Je begint patronen te zien in hoe verschillende groepen mensen in de organisatie zich bewegen. Ik zit er lekker in, maar moet ook nog even!
Vijftien meter onder water – Dit is het punt waarop ik niet meer in één keer naar boven kan. Ik ben aangewezen op de skills die ik geleerd heb. Daarvoor heb ik training gehad. In Panama kreeg ik die bij mijn duikschool, in Nederland bij YSE. En het meest geruststellende? Duiken doe je nooit alleen! Als ik mijn duikbril verlies, mijn zuurstof lekt of ik vast kom te zitten, heb ik altijd iemand dichtbij om me te helpen. Ik heb zowel binnen YSE als op mijn opdracht mensen waarmee ik samenwerk en waarbij ik terecht kan met vragen. Ik heb in deze fase bijna mijn eindresultaat bereikt. Tijd voor het laatste stukje afdaling.
Twintig meter onder water – De bodem. Ik heb mijn doel bereikt en pluk de vruchten van het werk dat ik heb moeten doen om hier te komen. Dit is het moment waarop je kan genieten van het uitzicht en je daadwerkelijk kunt zien waarvoor je gekomen bent!
Uiteindelijk kom ik weer boven en besef me dat ik een mooie prestatie heb neergezet. Volgens mij geldt dat voor starters in een nieuwe organisatie net zo goed. In het begin ben je gedesoriënteerd en is het eindresultaat onzeker, maar als je de tijd neemt komt het resultaat vanzelf. Je hoeft immers niet in één keer naar twintig meter te duiken!
Aan het eind van mijn opdracht heb ik het koraal gezien, maar ook de plastic soep; de goede en de slechte kanten van de organisatie. En is deze plek me uiteindelijk niet bevallen? Dan brengt een schipper genaamd YSE me met alle plezier naar mijn volgende duikspot!
